Stichting Niños…Al help je er maar 1!
Toen wij een paar jaar geleden door Cambodja reisden, werden wij naast alle prachtige plekken ook geconfronteerd met de grote armoede in het land. De mensen hebben soms niet meer dan een simpele hut op palen en misschien een vervoersmiddel in erbarmelijke staat. Er is een groot verschil tussen arm en rijk. Wat mij altijd is bijgebleven zijn de kinderen die wij daar zijn tegengekomen op het strand. Ze verzamelden blikjes in een vuilniszak om zo mede te kunnen voorzien in de dagelijkse behoefte van het gezin. Alhoewel ze onderling zeker lol hadden zagen ze er hongerig en verwaarloosd uit. Een gevolg van dit alles is dat ze niet naar school gaan, omdat ze hun ouders moeten helpen. Ik zal de blik in de ogen van een jongetje die in een hoop afval op zoek was naar iets waardevols nooit vergeten toen we weer in de tuk tuk stapten. Het liefst had ik ze op dat moment meegenomen naar Nederland. Dat is tegenwoordig echter niet zo simpel meer, omdat er steeds meer gekeken wordt naar het totaalplaatje en de gevolgen op de langere termijn. Hoe kun je die kinderen dan toch helpen?
Wat je ook kunt doen is het omdraaien. Je besluit dat je er echt wat aan wilt doen en je laat huis en haard achter om te gaan zorgen voor deze kinderen. Dit is wat Jolanda van den Berg heeft gedaan toen zij de verwaarloosde straatkinderen in Peru zag. Dit is haar verhaal:
Het verhaal van Jolanda van den Berg
In 1995 ging Jolanda van den Berg, toen 30 jaar, op vakantie naar Peru. In Cusco, de oude Inca hoofdstad in de Andes, werd zij getroffen door de schrijnende omstandigheden waaronder veel kinderen moeten leven. In primitieve hutjes, meestal zonder vader of met een vader die drinkt en een moeder die onmogelijk voor al haar kroost kan zorgen. Soms zijn de kinderen zelfs helemaal aan hun lot overgelaten.
De jonge kinderen leven de hele dag op straat en proberen hun kostje bij elkaar te scharrelen. Ze komen structureel in aanraking met (huiselijk) geweld en worden op de meest elementaire fronten verwaarloosd.
Terug in Nederland kon Jolanda niet vergeten wat ze gezien had. Een half jaar later besloot ze daarom huis en haard achter te laten en zich in Cusco te vestigen. Zonder doelgericht plan, zonder geld en zonder een woord Spaans te spreken, maar met de intentie om kinderen te helpen en met de vaste overtuiging dat dit zou gaan lukken.
Dat heeft ze ondertussen meer dan waargemaakt.
In eerste instantie heeft Jolanda 12 jongens letterlijk van de straat geplukt en onder haar hoede genomen. Ze kreeg van de kinderrechter de ouderlijke macht toegewezen tot hun 18e levensjaar. Daardoor konden ze een gezin vormen.
Haar missie
De missie van Jolanda, en daarmee ook van Stichting Niños Unidos Peruanos, is om zoveel mogelijk kansarme en verwaarloosde kinderen in en om Cusco een beter leven en een betere toekomst te geven.
Haar uitgangsmotto: ‘Al help ik er maar 1’, is altijd een prikkel gebleven. Zij helpt er ondertussen ruim 600 per dag. En het aantal groeit. Inmiddels is het Niños project een begrip in Cusco en Jolanda nog altijd de drijvende kracht.
Behalve de zeshonderd kinderen heeft ze ook ruim 80 Peruanen aan werk geholpen. Deze mensen zijn nodig om de almaar uitdijende organisatie draaiende te houden. Ze onderhouden op hun beurt hun gezinnen, waardoor men met gemak die 80 met 5 kan vermenigvuldigen. In totaal profiteren er nu dus 1000 mensen van het feit dat Jolanda ooit de dappere stap nam om naar Cusco te vertrekken.
Om verzekerd te zijn van een constante inkomstenbron, richtte Jolanda niet alleen de Stichting Niños Unidos Peruanos op, maar begon zij ook een hotel, waarvan de opbrengsten volledig naar het project gaan.
15 jaar later
Inmiddels, 15 jaar later, zijn er vijf kinderrestaurants, 2 hotels in de stad en een Hacienda met paarden buiten Cusco.
Verder zijn er op de terreinen van de kinderrestaurants een sporthal, twee bibliotheken en een bioscoopje gerealiseerd. Gedurende tien jaar hebben zeker 150 bouwvakkers werk gehad om dit allemaal te bouwen of te restaureren. Daarnaast zijn er veel succesvolle projecten opgezet zoals: schilderen, een tandarts en een dokter, een jeugdhonk, huiswerkbegeleiding, sport en spel, vrij spelen en bewegen, hygiëne, feesten en dansen, een moestuin, zeer leerzame cirkelgesprekken en een webshop.
Ik heb heel veel respect voor mensen zoals Jolanda. Het is ongelooflijk wat zij en haar team hebben neergezet en zij verdienen dan ook, naar mijn mening, een diepe buiging voor hun zeer waardevolle bijdrage in Peru. Wat echt leuk is van het steunen van een stichting zoals Niños is dat je het gevoel hebt dat je rechtstreeks betrokken bent bij de projecten. Je kunt goed volgen wat er met de donaties gebeurd en je ziet dat er echt verschil gemaakt wordt. Verder kun je zelf bepalen wanneer en op welke manier je bij kunt dragen.
Na al die jaren lijkt het er misschien op dat het project af is, maar niets is minder waar. Donaties zijn nog steeds zeer welkom en zijn ook gewoon hoogst noodzakelijk om Stichting Niños voort te zetten. Wil je meer weten of wil je een bijdrage leveren aan Niños ga dan naar www.stichtingninos.com
Al help je er maar 1!
Leave a reply